Die houttrap kraak onder Amelia se voete. “As jy nog stadiger klim
gaan jy stilstaan,” sê Fanie ongeduldig. Amelia maak of sy hom nie hoor
nie. Dit is haar oupa se huis en sy kan so vinnig of stadig klim as wat
sy wil. “Moet jy altyd alles aanjaag?” fluister Maureen met ’n kwaai kyk
in sy rigting. “Ek is nie bang nie julle, dis net, ek hou nie van
hoogtes nie.” Fanie gee ’n snork en Amelia weet, sy bluf niemand nie.
Sy was nog nooit op Oupa se solder nie. Oupa was seker vyf jaar laas daar bo. Hy was net te swak en nou is hy weg. “Ek wens my oupa het vir my ’n huis gegee toe hy dood is,” sê Fanie. Amelia frons, maar kyk nie terug nie.
“Hoe kan jy so onsensitief wees?” sê Maureen deur haar tande. Hulle albei kyk op na Amelia wat met ’n slakkegang een voetjie bo die ander sit. “Dis okei Maureen, ek’s okei.” Maureen skiet nog een doodskyk Fanie se kant toe. “Ek’s op, wie’s volgende?” sê Amelia. Sy wil nie alleen bo op haar oupa se solder sit nie. Fanie gryp die houttrap vas en klim dit sonder moeite uit. “Ongelooflik!” sê hy, “’n hele solder vol stof.” Maureen steek haar neus deur die gat in die dak en nies kliphard. “Dis nie so erg nie,” sê sy terwyl sy haar neus vryf.
Fanie loop tot by die naaste houtkis en gaan plak homself neer op die deksel. “Maak my wakker as julle klaar is,” sê hy en gaan lê op die naat van sy rug.
“As mens net beter kon sien,” sê Amelia en loop skuif skuif nader aan die dun strepie lig wat van die kant van die solder af instraal. Met ’n gesukkel kry sy die blinding tot bo getrek. Maureen trek skerp haar asem in en Amelia kyk dadelik om sodat sy kan sien, maar die skielike sonlig het haar tydelik verblind. Soos haar oë aan die lig gewoond raak sien sy dit ook. ’n Trourok op ’n mannekyn. Die fynste kant wat met ouderdom ’n vaal geel geword het. “Ag, is dit al,” sê Fanie en laat sak weer sy kop op sy arms.
“Is dit jou ouma sin gewees?” vra Maureen.
“Ja, ek het dit al op foto’s gesien,” sê sy terwyl sy ligweg aan die mou van die rok voel. “Ek dink ons moet daar begin,” sy wys na die bokse wat op ’n hoop in die hoek staan.
Sy en Maureen begin die een boks na die ander oopmaak en deur die inhoud gaan. “Ek wens ek het geweet wat dit alles beteken,” sê Amelia met ’n stokou bruin bevlekte papier in die hand. “Dit lyk belangrik, dalk moet jy dit maar hou,” sê Maureen en Amelia stoot die boks eenkant toe. “Die een is vrek swaar,” sê sy terwyl sy sukkel om ’n boks van die toring bokse af te tel. “Wag ek help jou,” sê Maureen en kyk gefrustreerd om na waar Fanie lê en slaap. Die boks is goed toegeplak en Maureen sukkel om die kleefband los te trek. “Fanie! Jy is hier om te help en ons het hulp nodig,” sê Maureen kwaai. “Mag ’n man nooit rus nie?” mompel hy en staan nader aan waar hulle met die boks sit en stoei.
“Laat die ridder op sy wit perd tog net, LIEWE GENADE!” Hy bêre sy knipmes in sy sak sonder om sy oë van die boks se inhoud af te haal en gee ’n lang fluit. “Of ek droom of jou oupa was iemand baie belangriks.” Amelia en Maureen kyk hom verward aan. “Julle! Hierdie is tweede wêreldoorlog gedenkwaardighede.” Amelia skud net haar kop.
“My oupa was nie deel van die Tweede Wêreldoorlog nie,” sê sy, maar weereens oortuig sy niemand nie. Fanie se mond trek op ’n plooi. Hy haal die uniform versigtig uit die boks. “Kyk hier, is dit nie jou oupa se naam nie?” Amelia loer na die nek van die ou bruingroen baadjie. “Ja, dit is, maar ek verstaan nie.” Fanie lê die baadjie op die boks neer en voel aan die blou en rooi lint voor hy die wit en silwermedalje optel. “Jou oupa was ’n held.” Maureen nies nog ’n keer en vee haar neus met die agterkant van haar hand af. “Hoe seker is jy hiervan Fanie? Hy trek seker weer net jou been Amelia.” Die keer kry Maureen ’n vuil kyk.
“Ek is ernstig Amelia, hierdie goed, dis alles, ongelooflik.” Hy skud sy kop en loer weer in die boks in. “Hy was ’n vlieënier in die oorlog en hy moes vrek goed gewees het, want hierdie,” en hy swaai sy arm oor die boks, “is nie iets wat elke tweede ou ontvang het nie.” Amelia staan verstom en kyk na die boks en die baadjie op die vloer. “Ek dink ek het genoeg gesien vir vandag,” sê sy en begin terug loop na die gat in die dak. “Maar hier is nog so baie goed,” sê Fanie, “kan ons net nog een boks,”
“Kom Fanie,” sê Maureen, “dis nou genoeg vir een dag.”
Nadat hulle lemoensap gedrink het, is Fanie en Maureen huis toe. Amelia was die glase, maar haar gedagtes is bo op die solder. “Wie was jy oupa? Hoekom het jy nooit oor daardie dae gepraat nie?” Die houttrap trek haar soos ’n magneet en sy klim dit versigtig uit. Die baadjie lê nog net so op die vloer. Sy tel dit versigtig op en sit dit op die houtkis waar Fanie gelê het. Sy trek die swaar boks nader aan die venster sodat sy beter kan sien, en haal nog medaljes en foto’s uit die boks asook ’n bruin hoedjie met ’n embleem op. Sy druk dit styf teen haar bors vas. Hoekom het ouma Ammie ook nooit iets gesê nie, of was dit voor haar tyd? Sy loer nog ’n keer by die boks in en sien hoekom die boks so swaar is. Daar is seker ses dik boeke onder in die boks. Sy haal een versigtig uit en maak die broos boek oop. Die vaal bladsye laat haar dink aan ’n seerower-kaart en sy voel met haar vinger oor die blou ink wat na soveel jare nog skerp ruik.
My liefste Amelia. Vandag vlieg ons Noord-Afrika toe maar moet jou nie bekommer nie, ek is veilig. Nie omdat ek enigsins die staal vlerke aan my sye vertrou nie, maar omdat ek vertrou op die vlerke van die engele wat my nooit alleen laat vlieg nie. Ek is, met my hele hart, lief vir jou. Joune en net joune, Frederick x
6 November 2017
Sy was nog nooit op Oupa se solder nie. Oupa was seker vyf jaar laas daar bo. Hy was net te swak en nou is hy weg. “Ek wens my oupa het vir my ’n huis gegee toe hy dood is,” sê Fanie. Amelia frons, maar kyk nie terug nie.
“Hoe kan jy so onsensitief wees?” sê Maureen deur haar tande. Hulle albei kyk op na Amelia wat met ’n slakkegang een voetjie bo die ander sit. “Dis okei Maureen, ek’s okei.” Maureen skiet nog een doodskyk Fanie se kant toe. “Ek’s op, wie’s volgende?” sê Amelia. Sy wil nie alleen bo op haar oupa se solder sit nie. Fanie gryp die houttrap vas en klim dit sonder moeite uit. “Ongelooflik!” sê hy, “’n hele solder vol stof.” Maureen steek haar neus deur die gat in die dak en nies kliphard. “Dis nie so erg nie,” sê sy terwyl sy haar neus vryf.
Fanie loop tot by die naaste houtkis en gaan plak homself neer op die deksel. “Maak my wakker as julle klaar is,” sê hy en gaan lê op die naat van sy rug.
“As mens net beter kon sien,” sê Amelia en loop skuif skuif nader aan die dun strepie lig wat van die kant van die solder af instraal. Met ’n gesukkel kry sy die blinding tot bo getrek. Maureen trek skerp haar asem in en Amelia kyk dadelik om sodat sy kan sien, maar die skielike sonlig het haar tydelik verblind. Soos haar oë aan die lig gewoond raak sien sy dit ook. ’n Trourok op ’n mannekyn. Die fynste kant wat met ouderdom ’n vaal geel geword het. “Ag, is dit al,” sê Fanie en laat sak weer sy kop op sy arms.
“Is dit jou ouma sin gewees?” vra Maureen.
“Ja, ek het dit al op foto’s gesien,” sê sy terwyl sy ligweg aan die mou van die rok voel. “Ek dink ons moet daar begin,” sy wys na die bokse wat op ’n hoop in die hoek staan.
Sy en Maureen begin die een boks na die ander oopmaak en deur die inhoud gaan. “Ek wens ek het geweet wat dit alles beteken,” sê Amelia met ’n stokou bruin bevlekte papier in die hand. “Dit lyk belangrik, dalk moet jy dit maar hou,” sê Maureen en Amelia stoot die boks eenkant toe. “Die een is vrek swaar,” sê sy terwyl sy sukkel om ’n boks van die toring bokse af te tel. “Wag ek help jou,” sê Maureen en kyk gefrustreerd om na waar Fanie lê en slaap. Die boks is goed toegeplak en Maureen sukkel om die kleefband los te trek. “Fanie! Jy is hier om te help en ons het hulp nodig,” sê Maureen kwaai. “Mag ’n man nooit rus nie?” mompel hy en staan nader aan waar hulle met die boks sit en stoei.
“Laat die ridder op sy wit perd tog net, LIEWE GENADE!” Hy bêre sy knipmes in sy sak sonder om sy oë van die boks se inhoud af te haal en gee ’n lang fluit. “Of ek droom of jou oupa was iemand baie belangriks.” Amelia en Maureen kyk hom verward aan. “Julle! Hierdie is tweede wêreldoorlog gedenkwaardighede.” Amelia skud net haar kop.
“My oupa was nie deel van die Tweede Wêreldoorlog nie,” sê sy, maar weereens oortuig sy niemand nie. Fanie se mond trek op ’n plooi. Hy haal die uniform versigtig uit die boks. “Kyk hier, is dit nie jou oupa se naam nie?” Amelia loer na die nek van die ou bruingroen baadjie. “Ja, dit is, maar ek verstaan nie.” Fanie lê die baadjie op die boks neer en voel aan die blou en rooi lint voor hy die wit en silwermedalje optel. “Jou oupa was ’n held.” Maureen nies nog ’n keer en vee haar neus met die agterkant van haar hand af. “Hoe seker is jy hiervan Fanie? Hy trek seker weer net jou been Amelia.” Die keer kry Maureen ’n vuil kyk.
“Ek is ernstig Amelia, hierdie goed, dis alles, ongelooflik.” Hy skud sy kop en loer weer in die boks in. “Hy was ’n vlieënier in die oorlog en hy moes vrek goed gewees het, want hierdie,” en hy swaai sy arm oor die boks, “is nie iets wat elke tweede ou ontvang het nie.” Amelia staan verstom en kyk na die boks en die baadjie op die vloer. “Ek dink ek het genoeg gesien vir vandag,” sê sy en begin terug loop na die gat in die dak. “Maar hier is nog so baie goed,” sê Fanie, “kan ons net nog een boks,”
“Kom Fanie,” sê Maureen, “dis nou genoeg vir een dag.”
Nadat hulle lemoensap gedrink het, is Fanie en Maureen huis toe. Amelia was die glase, maar haar gedagtes is bo op die solder. “Wie was jy oupa? Hoekom het jy nooit oor daardie dae gepraat nie?” Die houttrap trek haar soos ’n magneet en sy klim dit versigtig uit. Die baadjie lê nog net so op die vloer. Sy tel dit versigtig op en sit dit op die houtkis waar Fanie gelê het. Sy trek die swaar boks nader aan die venster sodat sy beter kan sien, en haal nog medaljes en foto’s uit die boks asook ’n bruin hoedjie met ’n embleem op. Sy druk dit styf teen haar bors vas. Hoekom het ouma Ammie ook nooit iets gesê nie, of was dit voor haar tyd? Sy loer nog ’n keer by die boks in en sien hoekom die boks so swaar is. Daar is seker ses dik boeke onder in die boks. Sy haal een versigtig uit en maak die broos boek oop. Die vaal bladsye laat haar dink aan ’n seerower-kaart en sy voel met haar vinger oor die blou ink wat na soveel jare nog skerp ruik.
My liefste Amelia. Vandag vlieg ons Noord-Afrika toe maar moet jou nie bekommer nie, ek is veilig. Nie omdat ek enigsins die staal vlerke aan my sye vertrou nie, maar omdat ek vertrou op die vlerke van die engele wat my nooit alleen laat vlieg nie. Ek is, met my hele hart, lief vir jou. Joune en net joune, Frederick x
6 November 2017
Where is baccarat? - Worrione
ReplyDeleteWhere is baccarat? · What is the minimum bet? · What is the maximum bet? · How much is the maximum bet? 인카지노 · How long is the max bet? · How much money will 제왕 카지노 you get from a 바카라